woensdag 11 mei 2016

GEVONDEN

Afgelopen zondag liet ik het weer zingen, aan het eind van de dienst, waarin ik preekte over Psalm 31: “Wat de toekomst brengen moge, mij geleid des Heren hand, moedig sla ik dus de ogen naar het onbekende land. Leer me volgen zonder vragen, Vader wat Gij doet is goed. Leer me slechts het heden dragen, met een rustig kalme moed.”
Vroeger vond ik het een ongrijpbaar lied. Volgen zonder vragen. Zo lijdzaam…..

Kan Hij me genezen

De afgelopen drie jaar ben ik bezig geweest om antwoord te vinden op die ene vraag, de vraag over het lijden. Voor mij verpakt in een trio van vragen: “Waar komt mijn ziekte vandaan, wat heeft het met God te maken en kan Hij me genezen.” Het begon met een uitdaging van vrienden: ”Laat voor je bidden om genezing. God geneest ook nu nog. Hij wil je genezen.” Ik nam de uitdaging aan. Het werd een zoektocht, een uitputtende zoektocht, waar ik steeds verder in verstrikt raakte. Want als je dacht een antwoord gevonden te hebben, bleek het toch geen antwoord en riep het alleen meer vragen op. Ik vermoeide mezelf met boeken over ziekte en genezing, over lijden, over genade en hypergenade, over zwaarmoedig lijden en opgewekt overwinnen. Het bracht me vooral veel chaos en moeheid. Het bracht me steeds verder van huis. Tot ik me meer een verloren zoon (dochter) voelde bij de varkens dan de gevonden zoon (dochter) in Vaders armen. 



Klaar met mijn zoektocht

En toen kwam de dag dat ik zei: “Nu niet meer.” Ik zei het met verdriet. Met tranen die over mijn wangen stroomden. Het voelde als of ik zo dicht bij het antwoord was gekomen en opgaf. Als of ik alle hoop overboord zette. Het voelde….leeg. Mijn zoektocht was klaar. Het was af. Het was mislukt. Ach, mislukt, wat heet mislukt? Ik had in ieder geval geen antwoord gevonden op mijn ziekte, geen antwoord op de grote vraag over het lijden, geen genezing. Maar misschien is geen antwoord ook een antwoord?

Stil

En nu is het stil. Vreemd stil. Met dikke rode ontstoken handen schrijf ik dit blog. Net weer medicatie opgehaald bij de apotheek. Morgen weer naar de fysio. Volgende week weer een gesprek met de neuroloog. De week erna weer uitslagen bespreken bij de dermatoloog. Daarna weer naar de reumatoloog. Mijn medisch programma is heel wat intensiever dan drie jaar geleden. Maar in mijn hoofd is het stil. Ik ben weer “gewoon” ziek. “Betekenisloos ziek”, zo schreef ik een vriend. Ik leer weer om betekenisloos ziek te zijn. Te aanvaarden dat er op sommige vragen geen antwoorden zijn. Dat vragen vragen blijven. Dat God God blijft. Dat sommige geheimen bewaard zullen blijven. Het raadsel van het lijden. Leer me volgen zonder vragen. Misschien zou het beter zijn als we zongen: “Leer me volgen zonder antwoorden.” Leer me om vragen vragen te laten. Om te leven uit de liefde. Te leven vanuit het grote geheim. Wie zoekt, die zal gevonden worden. 

GEHEIM

Zou ik U zoeken,
in taal of in boeken,
zou ik U zoeken,
in antwoorden op vragen.
Zou ik u zoeken,

ik zou verdwalen
in woorden 
in beelden,
verloren raken
in denkbeelden
en formules,
kwijt raken
in tijd en ruimte.

Maar in dit ene moment
van opgeven en zwijgen,
verdwalen en verloren zijn,
word ik gevonden.

Geen opmerkingen:

Een reactie posten