zaterdag 6 januari 2018

Verdoemd?

Doe even een stap terug en luister hoe dit klinkt: “Je kunt beter Jezus Christus aannemen of je zult voor altijd in de hel branden. O, en God houdt van je."  
David Bruce- Verdoemd?
Eigenlijk was ik me nooit zo bewust van sommige onlogische redeneringen, redeneringen die mensen zelfs beschadigen, in de christelijke theologie, totdat ik te maken kreeg met die mensen die meenden dat God me ging genezen. “God houdt van je, maar…..” Gods onvoorwaardelijke liefde, bleek toch niet zo onvoorwaardelijk. Hij hield van me, maar sloeg me wel een vloek tot in het tiende geslacht. God hield van me, maar Hij strafte me wel met een ziekte omdat ik hoogmoedig was. God hield van me, maar een deel van mij kon zomaar in beslag genomen zijn door demonen of de duivel.  En door deze vreemde zienswijzen, begon ik ook andere dogmatische stellingen met andere ogen te bekijken. God houdt van je, maar als je zijn liefde niet aanneemt, dan zul je naar de hel gaan. Wat voor een vreemde liefde is dat? God houdt van je, maar Hij moet wel eerst zijn zoon straffen, want anders kan Hij toch niet van je houden…..

Ander godsbeeld

Ik schreef al eens eerder dat één zin van Richard Rohr eigenlijk mijn hele denken op zijn kop zetten:  “Jezus kwam niet om Gods beeld van ons te veranderen, maar ons beeld van God te veranderen.” Hadden de mensen in de loop der eeuwen niet een drogbeeld van God gecreëerd? Een God die geweld gebruikte om zijn vijanden in de pan te hakken? Een God die altijd aan onze kant stond en ons gelijk bevestigde? Als we werkelijk Gods beeld moeten kunnen herkennen in Jezus, hoe kan het dan dat Jezus ons opdraagt vijanden te vergeven? Dat Jezus ons oproept het kwade niet met het kwade te vergelden? De andere wang toe te keren? De God die het Oude Testament gecreëerd had, leek niet op de God die we in Jezus ontmoetten. Ergens is het misgaan.

Angst

Je denken veranderen is niet makkelijk. Zeker niet als het gaat om zaken die je altijd geleerd hebt als de waarheid aan te nemen. Inmiddels heb ik velen gesprekken gehad met mensen die vastzaten in het denken zoals hen geleerd was. En die bij pogingen er vragen over te stellen te horen kregen dat er geen vragen gesteld mochten worden. Het hellende vlak. Eén vraag leidt tot velen vragen. "Als je niet meer gelooft zoals wij zal God je zijn zegen onthouden, zal je verloren gaan of zal God je straffen….. " of, misschien nog wel erger "Het is jouw eigen keuze. Jij kiest nu zelf voor de hel/verloren gaan en niet voor het leven." En dan zit je klem. Angst is het wapen om mensen monddood te maken. Om mensen gevangen te zetten en gevangen te houden in hun denken. 

Liefde drijft angst uit

“De liefde laat geen ruimte voor angst; Volmaakte liefde drijft angst uit" (1 Johannes 4:18). Zou de God die liefde is ons willen vangen in een net van angst en veroordeling? Een God die ons opdraagt niet te oordelen en lief te hebben als vervulling van de hele wet, zou die ons willen klem zetten? “Geloof nu dat ik je lief heb of anders laat ik je branden….”  Hoe vaker ik dit soort dingen schrijf, hoe bevreemdender ze me klinken. Geloof ik echt dat een goede God, die de schepping schiep en zei dat het goed was, zijn eigen schepping wil verwerpen? 

Godsbeeld

Door mijn eigen omstandigheden ben ik in contact gekomen met mensen die trauma’s opliepen door het godsbeeld uit hun kinderheid. Het godsbeeld waarmee ze opgroeiden. Die nachtmerries hadden van de hel. Die zich nooit geliefd hebben geweten door het beeld van een god die slechts enkelen uitverkoos als zijn kinderen.  Ik heb er vroeger nooit over nagedacht, want het trof mij niet. Totdat het mij wel trof. Mijn ziekte maakte mij tot degene die uitgesloten werd, die angst aangejaagd werd, die moest opboksen tegen een God die niet wilde genezen, die me ziek hield vanwege toorn, vloek en zonden. Nu was ik het die de nachtmerries had. 

Bekering

Richard Rohr zegt dat het meestal “great suffering” (groot lijden) en/of “great love” (grote liefde) zijn die je transformeren. Die kunnen leiden tot een "wedergeboorte" of bekering. Bekering is in het Grieks "metanoia" en betekent en verandering van denken. Zoals Saulus bekeerd werd door dat hemelse licht. Eerst werd hij blind. Al zijn oude godsbeelden moesten in de prullenbak. De god die hem aanstuurde om anderen te vervolgen en zelfs uit te roeien, was niet de God van liefde. Want die God ontmoette hij in Jezus. Wat er gebeurde bij zijn wedergeboorte, bij zijn bekering? Nee, hij nam niet Jezus aan in zijn hart en bad het zondaarsgebed. Nee, er vond een omslag in zijn denken plaats, een metanoia. God ging niet anders over hem denken. Hij ging anders over God denken. 

Heilig geweld

Het is enorm moeilijk om los te komen van oude beelden. Ik heb het geluk dat ik ook “great love” ken. Ik ben getrouwd met de man die ik al vanaf mijn 13e een vriend noemde en die me altijd geliefd heeft en waar ik me zo vertrouwd bij voel. En mijn schuivende denkbeelden juichte hij alleen maar toe. Maar ik praat ook met mensen die vastzitten in een milieu waar hen toegebeten wordt dat ze naar de hel zullen gaan, als ze zich losmaken. Dat ze zondaars zijn, dat ze Gods zegen zullen missen, dat ze verloren zullen gaan. Stel je eens voor wat dit met mensen doet. Is dit echt het beeld van een liefhebbende God? Is dit de God die ik, die jij liefhebt? Denk er eens over na als je weer mensen wilt overtuigen van jouw waarheid. Hardin noemt dit “heilig geweld”: uitsluiten en manipuleren van mensen in de naam van God. 
Predikers van hellevuur en verdoemenis, zij die de hel gebruiken als motivatie om gered te worden, richten al hun vingers naar binnen en wijzen naar zichzelf. Ze hebben al deelgenomen aan het heilige geweld. Wij zijn de goede mensen, wij zijn de uitverkorenen, zijn gered, geloven, wij gaan dus naar de hemel. Nee, de rest niet.
Michael Hardin-Verdoemd?

Confrontatie met je eigen angst

Oude vertrouwde wegen verlaten, loslaten is eng. Het voelt als of je alle houvast kwijtraakt. Ik dwing niemand om een andere weg te gaan. Om zijn oude geloof te verlaten. Ik zeg niemand dat hij niet mag geloven wat hij gelooft. Ik wil eigenlijk slechts één vraag stellen: hoeveel van wat jij gelooft is gebaseerd op angst? Angst voor God, angst om er buiten te vallen, angst om er niet meer bij te horen, angst voor een oordeel of angst om niet te zullen genezen bijvoorbeeld? Wat zou er gebeuren als je over deze angst heen zou kunnen stappen? Wat zou er gebeuren als je de Liefde zou ontmoeten die alle angst uitdrijft? Durf je jezelf die vragen te stellen? Durf jij de confrontatie met jezelf en jouw geloof aan? 


1 opmerking: